Cesaretin geldiği an, aslında en korkak olduğumuz andır…
*
Avaz avaz bağırdığınız halde, sizi ciddiye almadıkları tek bir yer vardır. Ölesiye bağırsınız, korkarsınız ama sizi takan olmaz. Nefesiniz kesilir, en tepedesinizdir. Hayat sizin için durmuştur. Hiçbir şeyin anlamı yoktur, kendinizden başka hiçbir şey düşünmezsiniz. Ne hayal kurarsınız, ne bitip tükenmek bilmeyen hayat telaşı vardır. Tek derdiniz oradan kurtulmaktır. Bir el gelir geçen dakikaların ardından, can yeleğini açar ve siz bir ‘’oh’’ çektikten sonra ‘’ tekrar yapmak istiyorum dersiniz. Sen o kadar çığlık at, kurtulmak istiyorum diye tepin. Sonra bir daha yapmak istiyorum de. Bunu yapabileceğiniz tek yer lunaparktır! Niye bir daha yapmak isteriz? Aksiyona olan sevgimizden mi, yoksa oradan inmekten başka bir şey düşünmek istemediğimizden mi? ‘’Aksiyon Arnold Swartzanneger filmlerinde de var’’ diye bir ses yankılanıyor beynimde ama cevabı veremiyorum. Şimdi siz söyleyin, oraya giderken adrenalinden başka düşüncemiz yok mudur, yoksa hayattan soyutlanmak istememiz en büyük nedenimiz midir?
Cesaretle,
Bayan Luke...
Ellerine sağlık canım biliyosun çok seviyorum bu yazıyı :)
YanıtlaSil